بی سرزمین تر از باد

قاصدک من!

من ندانم به نگاه تو چه رازی است نهان

که مر آن راز توان دیدن و گفتن نتوان

احساس لطافت!

محرم آمد!

آزادی بیان یا آزادی پس از بیان!!؟

این چند روز که یه کم فعّال شدم شاید به این خاطر باشه که وقتی دفتر و جزواتم رو ورق می‌زنم و مطالعه می‌کنم، این ور و اون‌ور نوشته‌هام یه جمله‌هایی رو از حرف اساتیدم گلچین کردم و نوشتم. همین جملات گلچین شده است که منو به نوشتن وادار می‌کنه!

سر یکی از کلاس‌هامون صحبت از آزادی بیان بود و ...! دکتر می‌گفت کی گفته ما آزادی بیان نداریم؟ اتفاقا آزادی بیان دارین اونم در حدّ اعلی. رو به بچّه‌ها کرد و گفت: هر کی مخالفه بلند شه و مخالفتش رو اعلام کنه. یه همهمه تو کلاس برپا شد؛ گویا اکثر بچّه‌ها مخالف بودن و نظرشون این بود که اصلا هم آزادی بیان توی جامعه نیست. خلاصه هر کی بلند شد و نظرش رو گفت. استاد هم اجازه داد که تا آخرین نفر هم حرفش رو بزنه و به همه نظرات بچّه‌ها گوش می‌داد. بالاخره همه که حرفاشونو زدن استاد شروع کرد به صحبت که:

شما چه دانشجوی رشته جامعه شناسی هستین؟! آخه کی گفته آزادی بیان وجود نداره؟ اتفاقا وجود داره امّا چیزی که توی جامعه ما نیست آزادی پس از بیانه! تازه دوزاری‌مون(بعبارتی دو هزاری!) افتاد که منظور استاد چی بوده.

از زندانیان سیاسی و خبرنگاران و روزنامه‌نگاران محبوس گفت تا فیلترینگ اینترنتی و ...!

آخرشم گفت تنها حرفی که می‌تونم بزنم اینه که این محدودیت‌ها باید توی این مملکت تعدیل بشه!!!

برکه!

رعشه در برکه نمی‌افتاده است

اگر از فتنه‌ی دستی سنگی

بر دل نازک‌اش آشوب نمی‌افکنده است

ناسزا را که سزاست ... ؟

دست می‌گوید: سنگ

سنگ می‌گوید: دست

و تو خود می‌دانی

ناسزا را که سزاست ...!

من و باغ مظفر

تنهایی

داشتم درس می‌خوندم که اون کنار گوشه‌های جزوه‌ام یه جمله از دکتر موحدّی عزیز که میون حرفاش گفته بود پیدا کردم. برای من که خیلی قشنگ و پرمعنا بود.

دکتر می‌گفت: بعضی جاها الان اونایی رو که دهان برای خوردن دارن امّا

دست برای جبران و تولید  ندارن طرد می‌کنند یا بهتره بگیم می‌کشند!!!

بعد هم یادمه تا آخر کلاس همین بحث رو ادامه داد.

خیلی بحث جالبی بود، الان پشیمونم که چرا از حرفایی استاد بیشتر ننوشتم.

البته یه چیزایی از صحبتاش یادمه ولی فکر کنم اینجا جاش نباشه که بگم!

سرسبز ترسن بهار تقدیم تو باد!

همانا که تو سفره‌ی نان من و آتش اجاق منی!

زیرا که گرسنه به سراغ تو آمدم و نزد تو آرامش و صفا را جستم.

 برای استاد خوبم که به افکارم آسایشی ناب بخشید

تو چی داری بگی از این عکس؟ بگو تا منم بگم!!!

ما که رفتیم ولی خدا آدمو محتاج ... نکنه!!!

هنگامی‌که از مال خود چیزی می‌دهید، چندان چیزی نمی‌دهید.

اگر از جان خود چیزی بدهید، آنگاه به راستی می‌دهید.

زیرا که مال مگر چیست، به جز آنکه از برای فردای مبادا نگاه می‌دارید؟

و مگر فردا را چه ارمغانی است از برای سگ دوراندیشی که استخوان را در زیر ریگ بی نشان بیابان دفن می‌کند و خود به دنبال قافله‌ی زائران شهر مقدّس می‌رود؟

و مگر ترس از نیاز همان نیاز نیست؟

آیا ترس از تشنگی هنگامی‌که چاه پر از آب است، چیزی جز تشنگی سیراب ناشدنی است؟

هستند کسانی‌که از بسیاری که دارند اندکی می‌دهند- آن‌هم برای نام، و این خواهش پنهان بخشش آنها را آلوده می‌کند.

و هستند کسانی‌که اندکی دارند و همه را می‌دهند.

این کسان به زندگی و برکت زندگی باور دارند و دست‌شان هرگز تهی نمی‌شود.

دهش در برابر خواهش نیکوست، امّا دهش بی‌خواهش و از روی دانش نیکوتر است.

***

آیا چیزی هست که بتوانی دادنش را دریغ کنی؟

هر آنچه داری روزی داده خواهد شد!

تو بارها می‌گویی"خواهم داد امّا به آن که سزاوار باشد."

بی‌گمان آن کسی که سزاوار دریافت روزها و شب‌های خود باشد، سزاوار دریافت دهش تو نیز هست.

و آن کسی که سزاوار نوشیدن از دریای زندگی بوده باشد، سزاوار است که جام خود را از جوی باریک تو پر کند.

و کدام سزایی است بزرگتر از آن سزایی که در شهامت و اطمینان ِ گرفتن- یا نه، در بخشش گرفتن- هست؟

مگر تو کیستی که مردمان باید گریبان خود را باز و غرور خود را بی‌پرده کنند

تا تو ارزش آنها را برهنه و غرورشان را بی شرم ببینی؟

نخست کاری کن که خود سزاوار دادن و دارای دست دهش باشی.

زیرا که به راستی زندگی است که به زندگی می‌دهد، و تو که خود را دهنده می‌پنداری شاهدی بیش نیستی.

تقدیم به خانم دکتر عزیز که حتی از پاسخ به یک سوال نیز دریغ کرد!!!

خوشمان نیامد!

دلمان شکست!