تو همون قله مغرور و بلندی ..... که به ابرای سیاهی و به بادای بدی
کوهستان مهربان چندی است که ابرهای زمستانی به من مجال تماشا نداده است!
شاید بدانی که قرار است مدّتی دوری ات به دوش بکشم،
کوله بار فراقت پشتم را خمیده
سینه سرخ هم بسوی تو پریده
ریسمان غم به دستانم تنیده
ساعت حیاتم چند روزی است که خوابیده
آسمان هم برای همدردی با من باریده
و باز هم چشمانی هست که عظمت دل انگیزت را ندیده!!!
.
.
.
.
بازم بگم؟!
بسّه دیگه
بدان که در انتظار همنشینی با تو و گام برداشتن بر صخره های صبورت لحظه ها را به شماره نشسته ام.
دوستت دارم کوهستان
بی سرزمین تر از باد
کلمات کلیدی :
